Dla kogo terapia SI ?

Integracja sensoryczna jest jedną z najnowocześniejszych i skutecznych metod stosowanych w terapii dzieci i młodzieży, u których obserwuje się trudności w zakresie:

• umiejętności ruchowych (słaba koordynacja ruchowa, opóźniony rozwój ruchowy, trudności z utrzymaniem równowagi);
• problemów emocjonalnych (nadmierna wrażliwość, nerwowość, kłopoty z koncentracją uwagi);
• opóźnionego rozwoju mowy;
• opanowywania umiejętności szkolnych (problemy dysleksji, dysgrafii, dysortografii, kłopoty z zapamiętywaniem i motywacją do uczenia się);
• nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD, ADD);
• nadwrażliwości lub zbyt małej wrażliwości na różne bodźce sensoryczne;
• nadwrażliwości na ruch (negatywna reakcja na ruch, niepewność grawitacyjna, choroba lokomocyjna)

Okazuje się także skuteczna, co potwierdzają liczne doświadczenia wykorzystujących ją terapeutów, w odniesieniu do dzieci z:

• autyzmem;
• zespołem Aspergera;
• zespołem kruchego chromosomu X;
• niepełnosprawnością intelektualną;
• mózgowym porażeniem dziecięcym;
• zespołem Downa;
• innymi sprzężonymi zaburzeniami;
• grupy ryzyka: wcześniaków, dzieci po uszkodzeniach okołoporodowych.

Dane z literatury (Violet F. Maas: „Uczenie sie przez zmysły”, 1998) wskazują, że zaburzenia SI mogą występować u 15-45% populacji.

Badania wskazały, że autyzm i zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) to dwa najpoważniejsze uwarunkowania występowania zaburzeń prztwarzania sensorycznego. Kolejne to zaburzenia w nauce (np. szczególne trudności w uczeniu się, dysleksja), zespół łamliwego chromosomu X i zespół Downa.

Dostępne jest skuteczne leczenie SPD, jednak zdecydowanie zbyt wiele dzieci z symptomami sensorycznymi jest błędnie diagnozowanych i niewłaściwie leczonych. Nieleczone SPD, które utrzymuje się do wieku dorosłego, może mieć wpływ na zdolność jednostki do osiągnięcia sukcesów w małżeństwie, pracy i środowisku społecznym.